Słowo wstępne
Jest to pierwszy opis hawajskiej religii przedstawiony przez wtajemniczonego kapłana. Duchowe tradycje winny być objaśniane przez znawców zanim my, laicy będziemy je osądzać. Max Freedom Long wykonał dedektywistyczną pracę dowodząc, że huna jest ważna dla świata. Jest on poważany i kochany przez wielu Hawajczyków. Tak więc teraz można opowiedzieć całą historię.
Niektórzy ludzie spoglądają pod powierzchnię życia. Mniej wciąż przygląda się sercu natury, człowieka i Boga.
Naszym przywilejem jest przedstawienie mądrości Davida Bray szerokiej publiczności. W tych staro-hawajskich opowieściach nie tylko pojawia się cudowny folklor, lecz także klucz do podstaw duchowej natury człowieka. Przyszła nauka ponownie odkryje prawa psychiki, a przyszła teologia nauczy się języka aniołów.
Douglas Low
Wstęp
POJĘCIE KAHUNY
Stawia się pytanie: kto to jest kahuna? Pytanie to pojawia się często nawet dzisiaj. Niewielu nowoczesnych ludzi może na nie odpowiedzieć. Kahuna jest kapłanem lub kapłanką, duchowym nauczycielem. Kahuni działają jako ludzkie pomosty między duchowym światem i jego prawami a światem materialnym z jego nieszczęściami, smutkami i problemami.
Oryginalnie, kahuna było słowem określającym osobę będącą członkiem grupy wyuczonego zawodu. Kahuna jest zlepkiem słów: kahu, uhonorowany lub wielki służący, który opiekuje się człowiekiem lub majątkiem oraz na, oznaczające ciszę i spokojną wolność od namiętności. Kahuna również zawiera ka, odpowiednik angielskiego the oraz huna oznaczające ukrytą wiedzę lub mądrość ukrytą i chronioną jak skarb. Huna jest tajemnicą i kluczem do czegoś ukrytego. Tak więc kahuna jest kapłanem, który osiągnął spokój i dostojeństwo w działaniu tak, że bogowie powierzają mu utrzymanie tajemnic natury chronionych podczas używania wiedzy w pomaganiu ludzkości.
Kahuna był postacią znaną wszystkim Polinezyjczykom, podobną do dzisiejszego lekarza. W starożytnych Hawajach, kahuna był podstawową częścią życia ludności i struktury socjalnej. Hawajczycy polegali na jego radach w sprawach ważnych dla ich pomyślności. Właściwie kahuna mógł być sędzią, lekarzem lub głową kościoła. W każdym razie był ekspertem w swojej dziedzinie. Kahuni musieli być inteligentni i pobierali długą naukę. Byli potęgą za plecami wodza.
W dzisiejszych czasach, wielu ludzi słyszało o kahunie Anaana ( An-nah-ah-nah ), który mógł wymodlić śmierć dla człowieka. Niektórzy kahuni ulegli pokusie zawiści i władzy. Posiedli znajomość trucizn, hipnozy oraz głębszych sekretów natury. Ten typ kahuny, na szczęście, pojawia się raz na ogromną ilość nauczonych ludzi działających dla dobra ludzkości i prawdy.
PRAWDZIWE ALOHA
By zostać kahuną, człowiek poznaje wszystko, co związane jest z rzeczami materialnymi w życiu, jego negatywną stroną. Musi poznać harmonię i jedność jakie są w nim, w Bogu, w ludzkości. Musi żyć w zgodzie z sekretnym znaczeniem Aloha :
A, ala, uważna czujność
L, lokahi, praca w jedności
O, oiaio, prawdziwa uczciwość
H, haahaa, pokora
A, ahonui, cierpliwa wytrwałość
Aloha dla dawnych Hawajczyków znaczyło: Bóg jest w nas. Oznacza to: zbliż się, bądź w jedności i harmonii z rzeczywistym sobą, Bogiem i ludzkością; bądź uczciwy, prawdomówny, cierpliwy, skromny, dobry dla każdej formy życia. Kahuni musieli się tego uczyć. Gdy się już nauczyli, odnajdywali Boga. Postrzegali naturę w postaci stworzonej przez Boga. Piękno w naturze odnajduje się w kwiatach, drzewach, każdej rzeczy żyjącej na ziemi, w morzu, w powietrzu oraz w ogniu. Według tego sposobu myślenia, nawet kamienie, głazy i ziemia niosą w sobie życie.
Kahuni postrzegali piękno podczas, gdy wielu z nas tworzy ohydę w swoich sercach i nazywa życie grzechem. Grzech jest stworzony przez jaźń i nie mieści się w boskim prawie. Kahuni, od samego początku, uczyli się być nieustraszonymi i pokonywać wątpliwości. Strach wywołuje emocjonalny zamęt. Wątpliwość wywołuje emocjonalny zamęt. Gdy umysłem rządzi zamęt, mówimy, że materia kontroluje umysł, co prowadzi do zburzenia domu, utraty przyjaciół, katastrofy w interesach. Strach i wątpliwość wytwarza fałszywych bożków. Siły ciemności otaczają cię i zamieszkują w tobie. Kahuni uczą uwalniania się od szatana, zwanego Milu, poprzez pokonywanie strachu i wątpliwości.
Ta książka opowiada moją historię życia jako kahuny. Wywodzę się ze starej tradycji. Wielu przede mną było większymi niż ja jestem. Świat poszukuje prawdy, to jest powód, dla którego ja opowiadam te historie.
Niech was błogosławi Najwyższa Moc.
David Kaonohiokala Bray
KAHUNA LAPA’AU – UZDRAWIAJĄCY KAPŁAN NA HAWAJACH
Jakiego typu kahuną jesteś? Wielokrotnie zadawano mi to pytanie. Większość ludzi uważa kahunę za czarownika, kahuna Anaana, który ma moc rzucania uroków i wymodlenia śmierci. Pochodzę z rodziny, której członkowie są kapłanami od 25 pokoleń. Byli oni Po’okahuna, kapłanami obeznanymi z każdym stopniem nauki Kahuny. Mieli moc uzdrawiania przez modlitwę i wiarę. Mieli moc przepowiadania oraz interpretacji znaków. Kahuni w mojej rodzinie byliby pogardzani, gdyby byli czarownikami. Czarownik jest najniższym Kahuną i zna jedynie podstawy. Po’okahuna musiał znać modlitwy i praktyki czarownika w celu ochrony siebie i swoich pacjentów, lecz nie używał tej wiedzy z wyjątkiem działania na rzecz dobra.
Jestem Kahuną Lapaau ( lah-pah-ah-oo ), kahuną uzdrowicielem. Nie posługuję się lekarstwami lecz modlitwą i wiarą. Całkiem naturalne było dla mnie stanie się kahuną, gdyż urodziłem się w rodzinie kahunów. Jednakże, nie chcę byście myśleli, że wszyscy członkowie rodziny kahunów zostawali kahunami. Tylko ci, którzy posiadali dar boży byli kształceni na kapłana. Kapłani dawnych Hawajów często mogli zobaczyć taki dar boży u nowonarodzonego dziecka badając linie czy to na dłoni, czy na stopie. Takie dziecko było przygotowywane do kapłaństwa od wczesnych lat. Dla naznaczonego dziecka normalnym było dziedziczenie po ojcu kahunie i większość kapłanów należała do rodzin kapłańskich. Kahuna nie rozpoczynał nauki swojego syna do czasu, gdy ten nie wykazał, że jest naznaczony przez bogów na kapłana. Syn musiał mieć cierpliwość i pokorne usposobienie. Musiał mieć to, co my, Hawajczycy nazywamy ike ( ee-kay ), duchowa moc, która może być przekazywana innym. Ike jest mocą, która daje mi możliwość leczenia przez wiarę.
Jestem dumny, że pochodzę z rodziny Po’okahuna; moja rodzina służyła królom Wielkiej Wyspy przez 25 pokoleń. Jestem z piątej generacji po Wielkim Kapłanie Holoae, który był z Kamehameha – Zwycięzcą Bitwy na Mokuoaki, która zapoczątkowała karierę Kamehameha. Holoae ułożył wróżby i zinterpretował znaki na początku bitwy. Znaki przepowiedziały zwycięstwo Kamehameha.
Holoae miał dwie wnuczki, które były znanymi Kahunkami w swoich czasach. Były to: Kailianu i Mahiai. Obie żyły, gdy byłem chłopcem. Moja rodzina wywodzi się od Namahana, córki Holoae. Jako dziecko zostałem adoptowany przez moją Ciotkę Luika i wychowywałem się w domu obok Wielkiej Ciotki Kailianu. Mama Luika była kahunką i ja uczyłem się od nich obu. Moja księga hawajskich modlitw pochodzi od Ciotki Kailianu.
Mama Luika nie chciała bym został Kahuną. Próbowała ukrywać swoje praktyki przede mną, twierdząc, że stare zwyczaje hawajskie giną, a ja muszę uczyć się nowych. Ona chciała bym był nowoczesny, więc posłała mnie do Szkoły dla Chłopców Kamehameha gdzie mogłem poznać angielski i stać się chrześcijaninem Nauczyłem się kochać Biblię i szanować jej nauki, lecz wciąż kochałem staro-hawajskich bogów. Wydaje mi się, że zostałem przeznaczony na Kahunę wbrew Mama Luice. Miałem otwarte uszy i oczy na wszystko, co działo się w moim domu i z czego nauczyłem się szacunku dla bogów Hawajów. Wielka Ciotka Kailianu sympatyzowała ze mną i dodawała odwagi. Mama Luika mądrze stwierdziła, że muszę przezwyciężyć mój temperament i udowodnić, że mam w sobie boskie światło.
KAHUNA, SYN KAMEHAMEHA
Pierwszym, wielkim kahuną w moim życiu był syn Kamehameha Zwycięzcy. Był mistrzem kahuną, Po’okahuna. Nazywał się Ka-iwi-kua-moo-a-ke-kua-okalani. Znaczy to Ostoja Niebiańsko Narodzonego Wodza, w nawiązaniu do Kamehameha. Nazywany był Kuamoo ( Kua-moh-oh ). Kuamoo urodził się około 1805 roku w Kohala ( północny-zachód Wielkiej Wyspy ) w pobliżu świątyni Auhukini. Jego matka była kapłanką zwaną Maunakalika. Należała do rodziny kapłanów Holoae.
Gdy Kuamoo się urodził, Kamehameha dał matce określone przedmioty w celu uznania swojego syna. Jednym była laska z twardego drewna. Laska ta zwana była: Kauwila-nui-namakea-o-kalani ( Błyskawica z Czterech Rogów Nieba ). Gdy Maunalika potrzebowała pożywienia, dawała laskę synowi i wysyłała go do zarządcy Kamehameha. Gdy zarządca zobaczył nadchodzącego Kuamoo, wołał: oto nadchodzi syn naszego Pana. Laska miała duchową moc pochodzącą od króla Kamehameha.
DUCHOWA MOC PELE
Hawajczycy wierzyli, że Kamehameha posiada wielką moc pochodzącą od bogów, szczególnie od Pele ( Pell-ee ). Wiedzieli, że Kamehameha był ulubieńcem bogów. To poparcie dało mu panowanie nad wyspami. Gdy Kuamoo stał się dorosły, osiągnął stopień mistrza kahuny, a laska uważana była za źródło jego mocy.
Jako chłopiec znałem Kuamoo. Był wtedy bardzo starym człowiekiem i zamieszkał w Honolulu obok naszego, rodzinnego domu. Był z nami spokrewniony przez małżeństwo z Mahiai, siostrą mojej Wielkiej Ciotki Kailianu. Znałem go jako wspaniałego gawędziarza a nie jako kahunę. Gdy po raz pierwszy zobaczyłem laskę Kauwila, zamarzyłem by któregoś dnia stała się moim największym skarbem.
Wielcy wodzowie w starożytnych Hawajach posiadali tak wiele żon i dzieci, że mieli system uznawania swoich dzieci tak, by one mogły zawsze poznać swojego ojca. Kamehameha Zwycięzca dał swemu synowi Kuamoo dwa podarki, które miały moc kapłańską. Pierwszą była laska, którą Kuamoo używał do przekazywania kapłańskich mocy. Drugą była para piór.
ŚWIĘTE PIÓRA EKAU
Kamehameha nosił owe pióra gdy uczestniczył w ceremoniach w świątyni. Nazywane były: Święte Pióra Ekau. Jedno pióro reprezentowało Ekau, przodka z początku czasu. Drugie reprezentowało Nahula’a Ekau, pierwszą matkę. Kuamoo był mistrzem Kahuną i te pióra używał w czasie modlitwy. Kuamoo, w czasie modłów mógł odczuwać obecność swoich przodków poprzez pióra. Trzymał je zawiązane w tkaninę tapa nad swoimi drzwiami. Od czasu do czasu rozwiązywał zawiniątko i znajdował małe piórka, dzieci piór Ekau. Odlatywały, gdy zawiniątko było otwierane. Nikt nie mógł ich dotykać z wyjątkiem Kuamoo. Jednego dnia, pewna kobieta przybyła do domu Kuamoo w czasie jego nieobecności. Słyszała o piórach Ekau i chciała na własne oczy zobaczyć, czy dwa pióra spłodziły młode. Żona Kuamoo zapomniawszy o przestrodze męża, przyniosła zawiniątko. Małe piórka wyleciały. Gdy Kuamoo wrócił tego wieczora, wyczuł, że coś jest nie w porządku. Zdjął zawiniątko i otworzył je. Zamiast małych duże pióra odleciały. Kuamoo zrozumiał, że kobieta manipulowała przy piórach. Skarcił żonę i powiedział, że pióra już nigdy nie wrócą.
ŚWIĘTY KAMIEŃ KUKAPIHE
Kuamoo swoją potężną moc czerpał ze Świętego Kamienia Kukapihe. Ten kamień pojawił się u Kuamoo w nieznany mi sposób. Wierzę, iż mógł znaleźć się w posiadaniu Kuamoo w czasach Kamehameha II, gdy ten zniszczył świątynie i starych bogów w 1820 r. W naszej rodzinie wierzymy, że Kukapihe jest kamieniem boga Kukailimoku przywiezionym z Tahiti w XII w. Był on symbolem hawajskiej duchowości i tradycji kapłańskich. Kukailimoku ( Ku-ka-eelee-moku ) stał się hawajskim bogiem wojny i był źródłem zwycięstw Kamehameha. Sam kamień trzymany był w świątyni. Stworzony został pierzasty bóg do przenoszenia na czas bitwy. Duch Kukailimoku poprzez modlitwę przechodził do pierzastego boga, lecz rzeczywisty bóg nigdy nie opuszczał świątyni. Kuamoo nazwał kamień Kukapihe: Kamień Śmierci Ke Ali’i ( Kay Ah-lee-ee ), Boskiego Wodza.
Kukapihe jest zbiorem pieśni żałobników po śmierci wojownika. Imię było przenoszone przez wielu, którzy zbierali się by opłakiwać utratę wojowników w czasie walk Kamehameha. Takie nadania były tradycją na Hawajach. Nikt nie zwracał się do kamienia imieniem Kukailimoku tak, jak nikt nie używał imienia Kamehameha w jego obecności. Byłoby to w złym guście. Kamehameha był nazywany Ke Ali’i, Boski Wódz. Ludzie przenieśli to imię na wiele swoich przedmiotów.
W ten sam sposób mówiono o Kukailimoku, bóg i moc z Kamehameha, jako Kukapihe lub Ten Który Skupia Pieśni Żałobników. Kukapiha jest pięknym kamieniem o średnicy około 10 cm i owalnym kształcie. Sam kamień powstał z białego, twardego materiału. Z wyglądu wydaje się, że został pokryty emalią garncarską i wypolerowany po wyschnięciu. Ciemna emalia tworzy wiele obrazów. Jeśli trzymasz go w odpowiedni sposób, glazura jawi się jako mapa świata. Trzymając w innej pozycji zobaczysz uzbrojonego wojownika. Pod innym katem dostrzeżesz zwierzęta lub wielki oczy.
KSZTAŁCENIE KAHUNY: TRUDNA DROGA
Kuamoo, pierwszy mistrz kahuna, jakiego znałem, był kształcony w czasach starych metod nauki kapłaństwa. Te metody dziś nazywamy: Trudna Droga.
Maunakalika, matka Kuamoo, zauważyła, że jej syn posiada ike od urodzenia. Posiadał on duchową moc od bogów, która dawała mu możliwość przekazywania jej innym. Jego matka nauczała go modlitw i praktyk kapłańskich znanych w rodzinie Holoae. Modlitwy wykształciły w nim postrzeganie i inteligencję. Powstały one do zwiększania jego ponadnaturalnych mocy, gdyż dały Kuamoo możliwości kontaktu z bogami, jego źródłem ike.
Kuamoo nauczył się recytowania długich modlitw bez błędów. Mógł modlić się przez cały dzień i noc bez pominięcia czegokolwiek i bez błędu. Gdyby pomylił się, musiałby zacząć wszystko od początku. Rozpoczynał od wezwania wszystkich, znanych bogów w kolejności ich ważności. Nie zaniedbywał wezwania bogów zła, by nie obrazić ich. W końcu wzywał czterystu, czterdzieści tysięcy i czterysta tysięcy, żeby nie pominąć choćby jednego boga. Gdy Kuamoo wzywał każdego boga, wyszczególniał atrybuty boga i określał odpowiednią ofiarę, którą miał do przekazania bogu. Jego propozycje musiały być stosowne, by bogowie nie poczuli się obrażeni. Kuamoo musiał znać odpowiednie kapu lub nakazy każdego boga. Ta starodawna metoda kształcenia nazywana jest Trudna Drogą, ponieważ nauka wszystkich modlitw, poprawna recytacja i przestrzeganie wszystkich, starych zasad było ogromnym wysiłkiem.
HOOPAPA, WSPÓŁZAWODNICTWO W WIEDZY
Źródłem mocy i wiedzy mistrza kahuny Kuamoo, kapłana z mocą uzdrawiania, był jego kamień-bóg Kukapihe. Kuamoo trzymał kamień na honorowym miejscu w pokoju gościnnym, w swoim domu Kohala. Leżał w czarze owiniętej czerwonym jedwabiem; sam był udekorowany żółtym lei. Gdy wykonywał modlitwę ofiarną, Kuamoo rozwijał swoją modlitewną matę od czoła kamienia i kładł ofiary na macie.
Pewnego dnia Kuamoo zobaczył wspaniałą tęczę rozciągającą się od jego domu do brzegu morza i wiedział, że przybywają bardzo ważni goście. Gdy się pojawili, poprosili o pokazanie kamienia-boga. Rozłożyli modlitewną matę przed kamieniem i ułożyli ofiary. Kuamoo zdziwił się słysząc prawidłowo wypowiadane modlitwy i imiona bogów. W tym momencie nieznajomi przedstawili się jako kapłani z Kauai, opiekunowie podobnego kamienia, żeńskiego towarzysza boga Kukapihe. Starszy z kapłanów Kauai opowiedział o śnie, w którym jego bogini poleciła mu udać się do Kohala, nabyć jej męskiego towarzysza i przywieść do Kauai. Kuamoo grał na zwłokę. Nie chciał być niegrzeczny, także nie chciał dzielić się swoim bogiem. Kapłan Kauai rozpoczął recytację długiej pieśni rozpoczynającej współzawodnictwo hoopapa ( hoh-oh-pah-pah ). Współzawodnictwo hoopapa jest całkowicie nieznane dziś. Kapłan Kauai zaprosił Kuamoo do recytacji i wykazania się swoją wiedzą. Zwycięzca współzawodnictwa weźmie w posiadanie kamień-boga oraz, jak wierzyli goście, przejmie iki ( siłę i mądrość ) zwyciężonego.
Gdy kapłan Kauai skończył swoją pieśń, Kuamoo powtórzył jego pieśń i dodał do niej inną. Kapłan Kauai powtórzył pieśń Kuamoo i dodał swoją. Zawody trwały przez dzień i noc. Kuamoo mógł kontynuować współzawodnictwo, gdyż wierzył, że jego bóg dał mu moc śpiewania. O świcie, kapłan Kauai poddał się i uznał Kuamoo za zwierzchnika.
ĆWICZENIA KAHUNY KUAMOO
Gdy Kamehameha Wielkiego odwiedzali chrześcijanie i ponaglali do przejścia na chrześcijaństwo, on mówił: „to są moi bogowie, oni byli dla mnie dobrzy, będę im wierny”. Mistrz Kahuna Kuamoo, syn Kamehameha Wielkiego, również pozostał przy wierze w starych bogów. Kuamoo znał chrześcijaństwo. Gdy po raz pierwszy pojawiło się w Kohala, gdzie on mieszkał, Kuamoo wziął udział w spotkaniu chrześcijan i słuchał uważnie, lecz nie przeszedł na chrześcijaństwo. Nie wyszydzał chrześcijaństwa ani chrześcijan. Jego bóg był dobry dla Kuamoo. Powiedziano mi, że Kuamoo miał moc wskrzeszania z martwych, jednakże ja nigdy tego nie widziałem.
Gdy Kuamoo miał w swoich rękach bardzo chorego pacjenta, do uzdrawiania przygotowywał się poszcząc. W czasie postu napełniał swoje ike, moc duchową, przy pomocy modlitwy. Czasem post mógł trwać pięć dni. W tym czasie Kuamoo pił trochę awa i mógł gromadzić duchową siłę zeskrobując odrobinę z trzciny, którą odziedziczył po Kamehameha Wielkim, do szklanki z wodą i wypijając to. Awa jest sfermentowanym napojem Hawajczyków używanym jako ofiara dla ich bogów.
W dniu uzdrawiania, chora osoba przybywała do domu i była zawijana w matę śmierci. Mata owijała chorego od stóp do głów i była ściśle związana W południe, chorego wynoszono na podwórze i układano tak, by słońce było na nim. Kuamoo stojąc modlił się nad pacjentem trzymając w ręku laskę swojego ojca. W czasie modlitwy, uderzał chorego pięć razy w kolejności od głowy do stóp. Po krótkiej przerwie modlił się i uderzał chorego kolejne pięć razy. Każde uderzenie laski przenosiło na chorego pewną ilość duchowej energii zmagazynowanej przez Kuamoo. Na końcu ceremonii, Kuamoo zdejmował z chorego matę śmierci, a pacjent odchodził jako zdrowa osoba.
KSIĘŻNICZKA RUTH ZATRZYMUJE LAWĘ
Moja prawdziwa ciotka Kailianu ( Kah-eelee-ahnu ) była kahunką w służbie Księżniczki Ruth Keelikolani, przyrodniej siostry Kamehameha IV i V. Księżniczka Ruth była, prawdopodobnie, ostatnią ze staromodnych ali’i ( ah-lee-ee ), które nigdy nie nauczyły się angielskiego i pozostały przy swoich starych bogach. Nie uważała siebie za osobę władającą duchową siłą do czasu, gdy stała się starszą panią w 1881 roku, gdy bogini wulkanu Pele niemalże zniszczyła miasto Hilo płynącą lawą. Pamiętając, że Księżniczka Ruth była wnuczką Kamehameha Wielkiego, ludzie błagali ją o złożenie ofiary Pele i powstrzymanie lawy. Proszący byli przekonani, że po swoim dziadku, odziedziczyła przychylność bogów. Moja ciotka Kailianu była jedną z tych, którzy błagali o próby. Przyrzekła być przy Ruth i użyć odpowiedniej modlitwy do Pele. Księżniczka została przekonana do podróży do Hilo ( Hee-lo ), gdy łuna od lawy była widoczna w Honolulu ( 350 km od miasta ). W Hilo, Księżniczka Ruth dowiedziała się, że lawa dotarła do studni w Puuhalai, około 1 km od Hilo. Płynęła przez siedem miesięcy. Księżniczka wynajęła jedynego w Hilo konia i wjechała na scenę. Towarzyszyło jej około dwudziestu ludzi i moja ciotka Kailianu, którzy szli za koniem. Księżniczka prowadziła procesję do granicy lawy. W czasie drogi Księżniczka Ruth modliła się do Pele, prosząc o znak. Moja ciotka Kailianu modliła się do Pele w sposób tradycyjny. Gdy dotarła do gorącej lawy, Ruth zdjęła z szyi czerwoną, jedwabną chustę i rzuciła ją na dymiącą, czerwoną powierzchnię. Zapaliła się od razu, a Księżniczka wiedziała, że Pele przyjęła jej ofiarę. Po tym wzięła stos trzydziestu czerwonych chust i ofiarowała je jedną po drugiej. Na koniec rozbiła na lawie butelkę brandy. Tej nocy Księżniczka z kompanią czuwała w pobliżu. Rankiem stwierdzili, że lawa nie posunęła się nawet o centymetr.
KAHUNA PRZEKAZUJE SWOJĄ MOC
Dzisiaj, ludzie często są zdziwieni słysząc, że niektórzy starzy wieśniacy na Hawajach znają czas własnej śmierci oraz przygotowują się do niej. Dobry kapłan kahuna wie kiedy śmierć się zbliża. On to wie, gdyż ma stały kontakt przez modlitwę ze swoim aumakua ( ah-oo-mah-koo-ah ), duchową istotą, którą można nazwać rodowym aniołem stróżem. Kapłan wierzy, że w tym świecie nic nie ginie, że dobro żyje, że zło może być pochowane na jakiś czas, lecz w końcu powróci do życia.
Wcześnie dowiedziałem się, że kahuna może przekazywać swoją moc czynienia dobra, ta moc nazywana jest ike. Gdy mistrz kahuna Kuamoo miał 86 lat i leżał na łożu śmierci, przekazał swoją duchową moc synowi Kaniho ( Kah-nee-ho ). Nie chciał by jego moc umarła razem z ciałem. Kuamoo wezwał Kaniho przed swoje oblicze. Swoje dłonie położył na głowie Kaniho i modlił się by jego duchowa moc została przekazana Kaniho. W tym samym czasie dał Kaniho swoje święte przedmioty; wśród nich najważniejsze były: kamień-bóg Kuakapihe i bambus Kauwila. Kuamoo odziedziczył bambus po swoim ojcu Kamehameha w momencie narodzin, a kamień pochodził od jego kapłańskich przodków. Nakazał strzec kamienia jak skarbu, jak by był klejnotem wykonanym z własnego ciała i krwi. ” Używaj go do dobrych rzeczy Nigdy nie złość się i nie używaj go do wywoływania śmierci czy niszczenia. Nigdy nie zasilaj go krwią, złymi myślami, nienawiścią, zazdrością czy żądzą”, takie były jego zalecenia. Kuamoo zmarł szczęśliwie. Jego siły życiowe wyczerpały się, jego wielka duchowa moc – ike – przepłynęła na jego żyjącego syna, Kaniho. Kaniho wiedział, że przyrzekając swojemu ojcu prowadzenie czystego życia, będzie mógł używać ike swojego ojca do końca swojego życia. Wiedział również, że w przypadku nadużycia swojej mocy lub porzucenia czystego życia moc zostanie mu odebrana.
ŹRÓDŁO MOCY KAHUNY
Chcę, by czytelnik pojął źródło mocy, które czyniło kahunów na Hawajach tak potężnymi ludźmi, że mogli oni dokonywać nadprzyrodzonych czynów. Spróbuję wyjaśnić to używając prostych słów. Hawajczycy wierzyli, że wszystkie rzeczy na ziemi otrzymały określoną ilość duchowej energii, pochodzącej od boskich mocy, które istnieją w sferach niebieskich. Ta duchowa energia nazywana jest mana ( mah-nah ). Można ją otrzymać z nieba i przekazywać, czyniąc dobro lub dokonywać nadprzyrodzonych czynów. Skała lub drzewo może posiadać manę podobnie jak człowiek. Manę otrzymuje się z nieba poprzez modlitwę. Człowiek nieustannie modlił się i składał codzienną ofiarę swojemu własnemu aumakua, przewodnikowi duchowemu, przeważnie duchowi przodka. Aumakua, będąc w niebie, wysłuchuje modlitw swego ziemskiego dziecka i wstawia się u wielkich bogów za tym boskim duchem. Działo się to tak, gdyż niebo uważano za zbiornicę duchowych mocy oraz uważano, że moc kahuny na ziemi jest przekazywana przez aumakua. Im więcej Kahuna modlił się, tym więcej duchowej mocy otrzymywał. Jego osoba stawała się małą zbiornicą duchowej mocy. Takiego kahunę określano jako posiadającego ike. Mógł on przekazywać swoją duchową moc innym ludziom. Gdy wyczerpywał swój zasób many, ponownie modlił się do swojego aumakua o kolejne napełnienie mocą. Pele, bogini wulkanu, była wielkim aumakua z wieloma kahunami, ponieważ uważano ją za boginię ziemskiego pochodzenia, umieszczoną tu, by wstawiała się za swoimi zwolennikami. Sama Pele nie posiadała mocy do napełniania maną kahuny. Wstawiała się u większych niebiańskich bogów i tym sposobem przynosiła duchową moc swoim czcicielom. Była jak święty opiekun.
KANIHO, WNUK KAMEHAMEHA
William H. Kaniho, mistrz kahuna, był nauczycielem, który przekazał mi wiedzę o sztuce uzdrawiania przez wiarę. Kaniho był wnukiem Kamehameha Wielkiego. Nazywałem go Wujem Kaniho, gdyż jego matka, Mahi-ai, była moją ciotką, siostrą babki Kailianu. Urodził się w Kohala na Wielkiej Wyspie obok domu przodków swojej matki gdzieś w latach 1870-tych. Posłano go do hawajskiej szkoły, lecz jako uczeń nigdy porządnie nie nauczył się angielskiego. Wcześnie w swoim życiu, pokazał umiejętności kahuny, a jego ojciec, Kuamoo rozpoczął wprowadzanie w starożytne modlitwy i nauki. Kaniho często pomagał ojcu w leczeniu wiarą.
Gdy Hawajczykom dano prawo głosowania, w 1900 roku, wybrali ludzi do pierwszego hawajskiego ciała ustawodawczego, ludzi, którzy byli wiodącymi ali’i ( szlachetni ) w swoich okręgach. Kohala wybrało Kaniho uznając w nim wnuka Kamehameha, chociaż nigdy o tym nie mówili. Kaniho zasłynął w Honolulu jako „Armata z Kohala” w związku z ognistymi przemowami w parlamencie. Kaniho był wybierany do parlamentu każdego roku w latach 1910 – 1913. W tych latach zbudował swoją główną rezydencję na stronie Ewa małego, starego, wygasłego wulkanu Punchbowl w Honolulu.
ZACHOWANIE PRASTARYCH TRADYCJI
Doskonale był znany jako nauczyciel hula, śpiewak i kierownik hawajskich pokazów. Swoje przedstawienia prezentował w starym Orpheum Theater. Na scenie występowały duże grupy tancerzy hula; niektórzy specjalnie byli przygotowywani do występów przez niego. Dwa najbardziej znane przedstawienia to: „Kapiolani buntuje się przeciw Pele” i „Kamehameha III”; obie były historycznymi sztukami.
Ze śmiercią Kaniho, kapłańska linia Kamehameha zakończyła się, gdyż Kaniho nie miał dzieci. W momencie jego śmierci pojawił się łuk tęczy ponad jego domem, od szczytu Punchbowl, spadła mżawka i małe trzęsienie ziemi poruszyło domem w momencie wyjścia jego duszy.
Można się zapytać jak kahuna, kapłan starożytnych Hawaii może być jednocześnie chrześcijaninem i kahuną. Pozwolę sobie opowiedzieć historię Wuja Kaniho, który był jednym z wielu chrześcijańskich kahunów jakich znałem. Mieszkając w Kohala, za młodu, Kaniho został chrześcijaninem pomimo faktu, że jego ojciec Kuamoo pozostawał w starej wierze i uczył go sztuki bycia kahuną. Kaniho wstąpił do Kościoła i studiował hawajską Biblię od deski do deski tak, jak to robił w przypadku starożytnych modlitw kahuny. Był myślącym człowiekiem. Biblia wzmocniła jego wiarę w starych bogów. Zrozumiał, że Biblia przyniosła Hawajczykom nowy sposób życia podany w Nowym Testamencie, a Stary Testament opisuje starych hawajskich bogów. Było tam wiele podobieństw. Biblia naucza, że człowiek otrzymał objawienie od Boga. Hawajczycy otrzymywali objawienie przez wiele pokoleń. Biblia mówi o starym i nowym kapłaństwie. Kaniho rozumiał to tak: nowymi kapłanami są nauczyciele chrześcijaństwa, a starymi są hawajscy kahuni. Biblia mówi o przekazywaniu uzdrawiającej energii przez nakładanie rąk. Kahuni często używali tej metody. Jak mówi Biblia, Jahwe jest stwórcą, źródłem i światłem. Hawajczycy twierdzili, że Kane ( Kah-nay ) był stwórcą i światłem, więc Kaniho sądził, że obaj są tym samym. Duch Święty, który reprezentuje Boga we wszystkim jest podobny do Ku, powszechnego ducha. Podobnie jak Zbawiciel, Lono zstąpił na ziemię by przerwać wojny i nauczyć ludzkość miłości. Gdy opuszczał Wyspy, przyrzekł powrócić. Kaniho wierzył, że Trójca Święta może być bogami hawajskimi inaczej nazwanymi oraz posiadającymi osobne nazwy dla każdej ze swoich manifestacji. W taki sposób Kaniho mógł być jednocześnie Kahuną i chrześcijaninem. „Daję wam nowe prawo”, tak mówi Zbawiciel w Nowym Testamencie. Mój Wuj Kaniho i chrześcijańscy kahuni jego czasów tłumaczyli ten ustęp Bibli tak: Hawajczycy powinni znaleźć nowy sposób życia przez chrześcijaństwo i Zachód. Lecz również wierzył, że Hawajczycy nie będą w stanie kroczyć ścieżką wiedzy, jeśli wyprą się swoich własnych bogów: Kane, Ku, Lono, którzy są tak podobni do Świętej Trójcy, oraz Kanaloa, który jest podobny do Lucyfera. Jako chrześcijanin studiujący Stary i Nowy Testament, Kaniho wierzył, że Hawajczyk może osiągnąć nowe idąc starą drogą.